Na een iets mindere nachtrust, de buren kwamen gillend om 2 uur terug op de kamer. Op zich zijn de kamers prima geluidsdicht, maar tegen feestende tienermeisjes is weinig opgewassen. Vandaag gaan we met de helicopter naar de Gran Canyon. We ontbeten in het hotelcasino bij Dailies en zagen toevallig op de TV-schermen dat er heli was neergestort, het was gelukkig in Houston, maar het zet je toch aan het denken, zeker ook nadat we gisteren de film 'Final Destination', waarin een vliegtuig neerstort, hadden gezien. Toen bleek ook nog eens in de lift terug naar de kamer het liedje van Billy Joel 'Only the good die young' te spelen, bovendien is het de dertiende oktober, lekker, dat soort hints ... Maar goed, we zouden worden opgehaald in de ondergrondse bushalte van het hotel en dachten die gevonde
n te hebben toen we plots even verderop het bordje 'BUSSES' zagen, dat moest het zijn. Vol verwachting wachten we af totdat we in de verte opeens een bus voorbij zien rijden met daarop 'Pappillon' devliegmaatschappij die we hadden geboekt. Dus even een sprintje trekken en gelukkig gehaald. We waren de laatste klanten en persten ons tussen de andere passagiers. Dit bleken met name een aantal Ieren te zijn die een praatje met Ernst aanknoopten. Ze vroegen waar we vandaan kwamen en ik gokte dat ze uit Engeland kwamen. FOUT! Ierland was het, gelukkig konden ze er om lachen. Na een busrit van een half uur kwamen we op het vliegveld. Daar werden we gewogen en mochten we op basis daarvan een brandstoftoeslag betalen. Toen een veiligheidsfilmpje bekijken met enkele onbedoeld grappige momenten. Na het filmpje werden we met vier anderen (2 uit Engeland, nu wel, en 2 uit de US) opgehaald door onze piloot, die heel dun en heel lang was (en daarom niet werd toegelaten tot de militaire dienst, vertelde hij later). De vlucht zelf was adembenemend, qua schoonheid van de natuur, maar ook qua spanning, het schommelde namelijk nogal. We zagen Lake Mead, Hooverdam en uiteindelijk het westen van de Grand Canyon. Na ruim een half uur (denk ik) landen we middenin de Grand Canyon. Van de indianen daar mochten we een half uur daar verblijven. We kregen ieder een lunch mandje met daarin een broodje, zakje chips, een koekje, een fles water en we proosten met champagne. Toen weer terug, niet minder mooi, wel even hobbelig. Toen we weer veilig geland waren vroeg onze piloot enigszins verdekt om een fooi, die Loraine a la Chandler gaf bij het handenschudden. Het busje terug was nog niet vol, dus we moesten samen met onze reisgenoten even wachten en dat leverde een leuk gesprek met elkaar op. De Amerikaan gaf allerlei tips voor ons bezoek aan San Fran
cisco (die ik allemaal eigenlijk al wist, maar toch aardig) en hij vertelde veel in Rotterdam in de haven te komen. Onze Britse medepassagiers kwamen wel eens in Assen op het motorcircuit. De Amerikaan vertelde over een stille 40 jarige dametje dat tot zijn verbazing goed in karate was en hij veronderstelde dat Loraine misschien ook zo'n hobby had, vreemd hè? Op de terugweg werden toch weer wel op de bushalte die we eerst dachten, afgezet. Toen heeft Loraine nog 2 dollar (!) vergokt op de slotmachine. Daarna nog even de dansende fonteinen van het Bellagio-hotel bekeken, erg mooi op de tune van 'singing in the rain', en nog een hapje Italiaans gegeten met een milkshake. Morgen moeten we Las Vegas helaas weer verlaten en wordt het een reisdag naar Bishop waar een mooi hotel op ons wacht.
n te hebben toen we plots even verderop het bordje 'BUSSES' zagen, dat moest het zijn. Vol verwachting wachten we af totdat we in de verte opeens een bus voorbij zien rijden met daarop 'Pappillon' devliegmaatschappij die we hadden geboekt. Dus even een sprintje trekken en gelukkig gehaald. We waren de laatste klanten en persten ons tussen de andere passagiers. Dit bleken met name een aantal Ieren te zijn die een praatje met Ernst aanknoopten. Ze vroegen waar we vandaan kwamen en ik gokte dat ze uit Engeland kwamen. FOUT! Ierland was het, gelukkig konden ze er om lachen. Na een busrit van een half uur kwamen we op het vliegveld. Daar werden we gewogen en mochten we op basis daarvan een brandstoftoeslag betalen. Toen een veiligheidsfilmpje bekijken met enkele onbedoeld grappige momenten. Na het filmpje werden we met vier anderen (2 uit Engeland, nu wel, en 2 uit de US) opgehaald door onze piloot, die heel dun en heel lang was (en daarom niet werd toegelaten tot de militaire dienst, vertelde hij later). De vlucht zelf was adembenemend, qua schoonheid van de natuur, maar ook qua spanning, het schommelde namelijk nogal. We zagen Lake Mead, Hooverdam en uiteindelijk het westen van de Grand Canyon. Na ruim een half uur (denk ik) landen we middenin de Grand Canyon. Van de indianen daar mochten we een half uur daar verblijven. We kregen ieder een lunch mandje met daarin een broodje, zakje chips, een koekje, een fles water en we proosten met champagne. Toen weer terug, niet minder mooi, wel even hobbelig. Toen we weer veilig geland waren vroeg onze piloot enigszins verdekt om een fooi, die Loraine a la Chandler gaf bij het handenschudden. Het busje terug was nog niet vol, dus we moesten samen met onze reisgenoten even wachten en dat leverde een leuk gesprek met elkaar op. De Amerikaan gaf allerlei tips voor ons bezoek aan San Fran
cisco (die ik allemaal eigenlijk al wist, maar toch aardig) en hij vertelde veel in Rotterdam in de haven te komen. Onze Britse medepassagiers kwamen wel eens in Assen op het motorcircuit. De Amerikaan vertelde over een stille 40 jarige dametje dat tot zijn verbazing goed in karate was en hij veronderstelde dat Loraine misschien ook zo'n hobby had, vreemd hè? Op de terugweg werden toch weer wel op de bushalte die we eerst dachten, afgezet. Toen heeft Loraine nog 2 dollar (!) vergokt op de slotmachine. Daarna nog even de dansende fonteinen van het Bellagio-hotel bekeken, erg mooi op de tune van 'singing in the rain', en nog een hapje Italiaans gegeten met een milkshake. Morgen moeten we Las Vegas helaas weer verlaten en wordt het een reisdag naar Bishop waar een mooi hotel op ons wacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten