Londen dag 1

Weblog Londen baby
Om zeven uur werden we wakker gebeld door Mama en Robyn en Benjamin, die hun tante met een hoorbaar ochtendhumeur feliciteerden. Daar we toch al op waren gingen we ons maar voorbereiden op de reis. Ook Pa heeft speciaal de wekker om 02:00 gezet om vanuit Curacao zijn dochter te feliciteren. De koffer is nu helemaal vol gepakt met de kleren van Loraine en die van Ernst zitten in  de handbagage.  Ja, meneer dacht echt dat we aan de handbagage genoeg hadden. We zaten voor op schema en kwamen om elf uur aan op parkeerplaats P3. We staan op nummer 320,maar door een of andere ingeving staan we eigenlijk op nummer 319 wat het bouwnummer van ons huis was. Daar de bus genomen en bij de douane werd Loraine blij verrast door de beambte die haar feliciteerde. Eindelijk iemand die echt zijn werk deed. Toen een Starbucks genomen. Na de wederom irritante controle, wel door een vrolijke controleur Loraine's laarzen gingen af, maar die mocht ze tijdens het fouilleren weer aandoen, het vliegtuig in. Daar bleek mevrouw Pucket of was het puckee, te missen. Na een soepel verlopen vlucht van 45 minuten, gingen we op zoek naar de underground. Bij de metro ingang aangekomen zochten we samen met een ander nederlands stel naar een mogelijkheid om een oyster kaart te kopen. De engelse variant van de Ov. Chipkaart. Na een tijdje vonden we een loket met een onvriendelijke baliemedewerker die ons de kaarten verkocht. Kennelijk zijn de tijden ook belangrijk want we reisden tegen een goedkoop tarief. Na een rit dat langer duurde dan de vlucht op de piccadily line naar cocksfoster, daar heb je niet van terug hè Danny, waren we eindelijk op gloucester road gearriveerd. Nog even gezwaaid naar onze medereizigers uit het koude kikkerland en toen stapten wij op de zonnige londense straten. En wat schetste onze verbazing recht voor de metro uitgang stonden een KFC, Starbucks en Burger King gebroederlijk naast elkaar. En nog geen twee minuten daar vandaan was ons hotel! Dat heeft Ernst-Jan goed gedaan. Na in onze kamer de koffers te hebben neer gelegd (de badkamer en de kamer zelf zijn even groot) zijn we de beurt gaan verkennen. Ernst stelde voor om in de Hyde park te gaan wandelen. En inderdaad we hebben gewandeld maar het was niet de Hyde maar de Kensingtonpark waar alles ter nagedachtenis van prinses Diana was ingericht. We zijn naar de Serpentine Gallery geweest waar de werken van een maatschappelijk geëngageerd kunstenaar werden ten toon gesteld die geinspireerd werd door kleuren en vragen die uit het leven gegrepen werden. Als echte cultuurbarbaar heeft Loraine ervan mee gekregen dat Schoten inderdaad niets onder hun rok dragen en dat de kunstenaar ook naar de serie Dexter kijkt omdat hij ook een paar bloodspatter foto's heeft gecreëerd. Na de lange wandeling zijn we bij KFC gaan eten en hebben wat drinken ingeslagen bij de plaatselijke supermarkt. Daar we nog erg moeten wennen aan het tijdsverschil hebben we besloten om vandaag op tijd te gaan slapen zodat we morgen vroeg op pad kunnen en toch nog morgenavond naar het theater kunnen gaan. Ernst is op dit moment vol bewondering van zijn iPhone omdat deze zich helemaal aan zijn omgeving heeft aangepast.